Sieciowy radiowy odbiornik lampowy "Dvina".
Radia lampowe.KrajowySieciowy radiowy odbiornik rurowy „Dvina” został opracowany w 1955 r. Przez Państwowe Zakłady Elektrotechniczne VEF w Rydze. Na początku 1956 r. Fabryka VEF opracowała szereg odbiorników radiowych i radioodbiorników na lampach palcowych o różnych konstrukcjach i parametrach. Ujednolicono niektóre bloki i podwozia tych pojazdów. Wszystkie urządzenia miały przełącznik kołyskowy, obrotową wewnętrzną antenę magnetyczną i wewnętrzny dipol, jeśli zapewniony jest zakres VHF. Radiotelefony klasy III mają 2 głośniki, klasy II i wyższe - cztery. Nazwy odbiorców reprezentują kamienie szlachetne: Diament, Ametyst, Akwamaryn, Kryształ, Rubin, Szafir, Topaz, Bursztyn. Była seria rzeczna: Amur, Angara, Terek, Dvina oraz seria muzyczna: Koncert, Melodia, Symfonia i inne. Część próbek została przekazana do produkcji do innych zakładów ZSRR (głównie do nowych, gdzie nie było silnych zespołów projektowych), część została wykonana tylko partią eksperymentalną. W gazecie Vefietis (VEFovets) pod koniec 1955 r. Podano, że zadanie Ministerstwa Przemysłu Radiotechnicznego ZSRR dotyczy opracowania przez konstruktorów i pracowników produkcji 15 modeli sprzętu radiotechnicznego oraz wykonania ich prototypów. VEF został pomyślnie zakończony. Większość opracowanych urządzeń została zaprezentowana na Wystawie Światowej w Brukseli w 1958 roku i otrzymała nagrody. Wiele osiągnięć zostało pokazanych w następnym roku na wystawie w Nowym Jorku (1959). Radio trzeciej klasy Dvina było prototypem wykonanym tylko w jednym egzemplarzu.