Lampa sieciowa Radiola "Szafir".
Sieciowe radia lampoweKrajowyLampa sieciowa Radiola „Szafir” w 1957 roku została opracowana przez Państwowe Zakłady Elektrotechniczne VEF w Rydze. Na początku 1956 roku fabryka VEF opracowała szereg odbiorników i radiogramów opartych na lampach palcowych o różnych konstrukcjach i parametrach. Niektóre jednostki i podwozia pojazdów są zunifikowane. Wszystkie jednostki miały „modny” przełącznik kołyskowy, obrotową wewnętrzną antenę magnetyczną i wewnętrzny dipol, jeśli dostępne jest VHF. Odbiorniki i radia klasy III miały po dwa głośniki, każdy w klasie II i powyżej czterech. Nazwy nowych urządzeń reprezentowały kamienie szlachetne: Ałmaz, Ametyst, Akwamaryn, Kryształ, Rubin, Szafir, Topaz, Bursztyn. Był cykl rzeczny: Amur, Angara, Terek, Dvina, a także cykl muzyczny: Koncert, Melodia, Symfonia. Były też inne nazwiska. Część próbek została przekazana do produkcji do innych fabryk w ZSRR, część została wykonana tylko partią eksperymentalną. W gazecie zakładu Vefietis (VEFovets) pod koniec 1955 r. W artykule podano, że zadanie Ministerstwa Przemysłu Radiotechnicznego ZSRR w celu opracowania 15 modeli sprzętu radiowego i wyprodukowania ich prototypów przez konstruktorów VEF zostało zakończone. Większość opracowanych urządzeń została zademonstrowana na Wystawie Światowej w Brukseli w 1958 roku, nagrodzono je nagrodami. Wiele osiągnięć zostało pokazanych w następnym roku na wystawie w Nowym Jorku (1959). Od 1956 roku kontynuowano rozwój kilkunastu kolejnych, obiecujących odbiorników i nadajników radiowych, w tym prezentowanego radia „Sapfir”. Najwyższej klasy radiola "Sapphire" była prototypem i produkowana w niewielkiej partii.
