Od 1933 do 1934 r. W leningradzkim zakładzie nazwanym imieniem Kozitsky&#39;ego produkowane były sieciowe radiostacje lampowe „EKL-4” i „EKL-34”. W 1930 roku Centralne Laboratorium Radiowe Towarzystwa Zakładów Słabo Prądowych opracowało odbiornik radiowy 1-V-2, który w marcu 1933 roku został przekazany do produkcji w zakładzie im.I. Kozitsky i tym samym latem 1933 roku pierwszy tysiąc tych odbiorników pojawił się pod marką „EKL-4” (Shielded, Kozitsky, Lamp, wersja 4). Z inicjatywy Leningradzkiego Komitetu Radiowego przy Komitecie Okręgowym Komsomołu w grudniu 1933 r. Zorganizowano publiczny proces nad odbiornikiem. EKL-4 był jednym z pierwszych odbiorników zasilanych prądem przemiennym w jednej obudowie z dynamicznym głośnikiem. Pracował z tym samym zestawem lamp co odbiornik radiowy „ECHS-2” i miał dwa zasięgi: od 225 do 720 mi od 680 do 2000 m oraz czułość itp. Sąd zasugerował, aby zakład wyeliminował wszystkie niedociągnięcia, których lista obejmowała 18 pozycji. W wyniku publicznego wpływu odbiornik radiowy EKL-4 został znacznie ulepszony i wkrótce zaczął być produkowany pod marką EKL-34 (Shielded, Kozitskiy, Lampovy, 34 lata).

Sieciowe radiotelefony stacjonarne „EKL-4” i „EKL-34” są montowane zgodnie ze schematem bezpośredniego wzmocnienia 1-V-2 z regulowanym sprzężeniem zwrotnym. Przeznaczone są do odbioru stacji nadawczych w zasięgu 200… 2000 metrów (225 metrów w osiedlu „EKL-4”) na terenach z siecią elektryczną prądu przemiennego o napięciu 110, 127 lub 220 V. Obwód odbiornika umożliwia podłączenie przetwornika do odtwarzania płyty gramofonowej, aw radioodbiorniku EKL-34 także konwertera do odbioru na falach krótkich. Schematy połączeń modeli nie są zgodne. Część partii odbiorników EKL-34 została wyprodukowana w obudowie z odbiornika EKL-4 i odwrotnie. Oba projekty futerałów zostały opracowane w tym samym czasie, dlatego istnieje pewna rozbieżność w dokumentacji akcesoriów do futerałów. Produkcja radia EKL-34 została zakończona pod koniec 1936 roku. Odbiorniki montowane są na 5 lampach SO-124, SO-118, UO-104 i VO-116, aw EKL-4 model 2 SO-118, aw EKL-34 model 2 CO -124 . Czułość i selektywność odbioru zależą od położenia regulatora sprzężenia zwrotnego. Standardowe wskaźniki to 1,5 ... 2 mV / mi 10 dB, maksymalnie 80 μV i 36 dB. Średnia moc wyjściowa wzmacniacza to 0,8 W. Pobór mocy z sieci wynosi 50 W. Wymiary odbiornika radiowego EKL-4 wynoszą 520x455x255 mm, a odbiornika radiowego EKL-34 520x460x260 mm. Waga każdego odbiornika to 17 kg. Obudowa odbiornika wykonana z drewna. W obudowie znajdują się dwa klapy na zawiasach do wymiany lamp. Włącznik zasilania znajduje się po lewej stronie obudowy. Z przodu mamy regulator siły głosu, gałkę sprzężenia zwrotnego, gałkę strojenia. Skala odbiorników jest pionowa, wyskalowana w UE i posiada podświetlenie. Przełącznik suwakowy znajdujący się obok tunera to przełącznik zakresu. Dwie lewe dźwignie służą do regulacji dopasowania konturów siatki i anody. Głośnik z nastawieniem własnej produkcji fabrycznej. Przeczytaj więcej o radiotelefonach w dostarczonej dokumentacji.

„Broadcasting Receivers”. Opis reklamowy odbiornika „EKL-4” w magazynie

na rok 1933. W magazynie artykuł o radioodbiorniku „EKL-4”

na rok 1933. Opis radia &quot;EKL-4&quot; w magazynie

na rok 1933. Opis odbiornika „EKL-4” w stanie niezidentyfikowanym

... Opis odbiornika radiowego „EKL-34” w

 odbiornik &quot;EKL-34&quot; (A. Gorsky, Moskwa). 

odbiorniki „EKL-4” i „EKL-34”. Opis odbiornika EKL-34 w innym niezidentyfikowanym

, Litwa, Kowno, inne zdjęcia V.D. Averkina, Moskwa. Kolaż D.N. Guryanova, Mytischi. Filmy o RP:

Sieciowy radiowy odbiornik lampowy „EKL-4” i „EKL-34”.