Sieciowy radiowy odbiornik lampowy `` ECHS '' (ECHS-1).
Radia lampowe.KrajowySieciowy odbiornik radiowy lampowy ECHS (ECHS-1) od połowy 1930 r. Do roku był produkowany w niewielkich seriach przez Moselskie Zakłady Elektrotechniczne "Moselectrik". Odbiornik ECHS został opracowany pod koniec 1929 roku przez Leningradzkie Centralne Laboratorium Radiowe VEO, aw grudniu 1929 roku został przekazany do produkcji seryjnej do zakładu Moselectrik. Kompleksowe testy odbiornika przez zakład wykazały, że działa on raczej miernie, a przynajmniej nie lepiej niż seryjny odbiór "Warhead". Radio zostało odrzucone i poddane recyklingowi. W wyniku modernizacji przygotowano do produkcji seryjnej odbiornik o nazwie „ECHS-1”, jednak później w życiu codziennym iw dokumentacji technicznej nazwano go „ECHS”. Odbiornik "ECHS" (ECHS-1) (ekranowany, czterolampowy, sieciowy) jest pierwszym odbiornikiem radiowym z pełnym zasilaniem z sieci prądu przemiennego, zmontowanym według schematu bezpośredniego wzmocnienia 1-V-2 z indukcyjno-pojemnościowym sprzężeniem zwrotnym. We wzmacniaczu wysokoczęstotliwościowym pracowała ekranowana, ogrzewana lampa SO-95 o wzmocnieniu 200. Detekcję (siatkę) prowadziła lampa PO-74 (odbierająca tlenek z podgrzewaniem). Wzmacniacz niskiej częstotliwości miał 2 stopnie wzmocnienia na transformatorach. W pierwszym stopniu pracowała lampa TO-76 (torowana, tlenkowa). Gruby żarnik lampy pozwalał na zasilanie prądem zmiennym. Na wyjściu odbiornika znajdowała się lampa typu UK-30 (nagazowana wzmacniająca), która była ulepszoną próbką lampy typu UT-15. Jego żarnik torowy pokryty jest warstwą węgla, która zapobiegała wydostawaniu się toru z żarnika podczas przegrzania i umożliwiała zasilanie lampy prądem przemiennym. Odbiornik zasilany był z prostownika pracującego na dwóch lampach UT-1 (kenotrony K2-T miały zbyt małą moc). Odbiornik „ECHS” wiosną 1931 r. Został zastąpiony nowym, ulepszonym odbiornikiem „ECHS-2”, w którym zastosowano nowe lampy.